Na przełomie lat 1901 i 1902 w  miejscu, od którego powiększano cmentarz w 1888 roku wzniesiono nową kaplicę cmentarną. Jest ona usytuowana przy głównej alei, zwrócona doń fasadą, tworząc pierwotnie poprzeczną którą oś, którą zamykały od wschodu kaplica, od zachodu – budynek administracyjny (rozebrany w październiku 2014).

Kaplicę wybudowano w stylu neogotyckim z cegły wykonanej w miejskiej cegielni na wzór cegieł średniowiecznych. Jest to orientowana, jednonawowa,  czteroprzęsłowa budowla z niższym wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Wejście główne znajduje się w zachodniej fasadzie, prowadząc przez ostrołukowo zamknięty portal. W zwieńczeniu drewnianych drzwi widnieje inskrypcja RIP [requiescat in pace = niech spoczywa w pokoju]. Ten napis to obok widniejącego ponad portalem krzyża z umieszczonym w przecięciu ramion medalionem, na którym widnieje twarz Chrystusa, ujętego literami A Ω –  nawiązującymi do apokaliptycznej wizji Boga jako początku i końca – jedyne symbole odnoszące się do religii i śmierci. Łatwo wytłumaczyć tę powściągliwość motywów religijnych – kaplica służyła zarówno katolikom, jak ewangelikom i biorąc pod uwagę różnice w doktrynach obu wyznań należało znaleźć rozwiązanie, które mogły zaakceptować obie strony. Ozdobą fasady jest wysoki schodkowy szczyt dekorowany blendami i pasami ceglanych kształtek. Wnętrze zostało przekryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, od strony wejścia wprowadzono drewniany chór muzyczny.

Kaplica, o wielkości 7 na 10,7 metrów, mogła pomieścić żałobników na  80 miejscach siedzących i około 60 stojących. Koszt jej budowy zamknął się w kwocie 21 tysięcy marek. Do 1931 roku służyła zgodnie ze swoim przeznaczeniem jako kaplica cmentarna, jak zaznaczono wcześniej, niezależnie od wyznania. Po II wojnie światowej, kiedy ewangelików opolskich pozbawiono kościoła parafialnego, nieliczni pozostali lub przybyli członkowie gminy podjęli, zakończone sukcesem, starania o przejęcie kaplicy na cmentarzu. W ten sposób w 1946 roku obiekt stał się domem modlitw ewangelików z Opola. Był jedyną świątynią tego wyznania na terenie miasta do chwili uruchomienia nowej kaplicy protestanckiej w roku 1968. Następnie, w 1972 roku, kaplica przeszła na własność Zjednoczonego Kościoła Ewangelickiego w PRL, a po jego samorozwiązaniu się przeszła w ręce Kościoła Zielonoświątkowego, największego stowarzyszenia konfesyjnego działającego w ramach tego związku wyznaniowego. W 1999 roku przedstawiciel Zboru Kościoła Zielonoświątkowego „Ostoja” w Opolu, po uprzednich próbach przekazania kaplicy województwu lub miastu,  sprzedał kaplicę osobom prywatnym. Taki stan prawny trwa do dziś, utrudniając znacznie podjęcie działań zmierzających do ratowania zagrożonej zniszczeniem kaplicy.