Max Glauer

Brak danych

Urodził się w rodzinie ewangelickiej jako syn Augusta Glauera (1836-1902) i Alwiny z domu Schrőter (1840-1919) [rodzice Glauera także zostali pochowani na cmentarzu przy ul. Wrocławskiej, płyta nagrobna przemieszczona z grobu została zabezpieczona i od 2016 roku jest wyeksponowana w lapidarium utworzonym na cmentarzu komunalnym na Półwsi]. Miał troje rodzeństwa – brata Brunona i siostry Selmę i Klarę.

Dzieciństwo spędził w Pokoju (Carlsruhe), mającym wówczas status uzdrowiska. August Glauer podjął tam pracę w firmie zajmującej się zbieraniem igieł sosnowych do kąpieli leczniczych w szpitalu uzdrowiskowym. Następnie rodzina Glauerów przeprowadziła się do Murowa, by w końcu osiąść w Opolu. August Glauer do emerytury pracował jak majster w cementowni w Zakrzowie, następnie prowadził gospodę przy Odrestrasse 19 (ul. Koraszewskiego). Po śmierci Augusta interes przejął jego syn, brat Maxa – Bruno Glauer. Max Glauer wyjechał natomiast do Wrocławia, miasta swojego urodzenia, i tam podjął naukę w Królewskiej Szkole Sztuki i Rzemiosła Artystycznego (Königlichen Kunst-und Gewerbeschule).

Już podczas studiów interesował go fotografia, terminował we wrocławskim atelier Natana Raschkowa jr., a po ukończeniu studiów zatrudnił się u fotografa Edmunda Walslebena. Do Opola, gdzie postanowił otworzyć zakład fotograficzny, powrócił w 1893 roku. Atelier urządził w centrum miasta – w domu przy Krakauerstrasse 34 a (ul. Krakowska). W 1894 roku ożenił się z Clarą Sauer, w następnym roku parze urodziły się bliźnięta – Johannes i Margareta (nazywane zdrobniale Hans und Gretchen czyli Jaś i Małgosia).

W swoim atelier Glauer prowadził także salon wystawienniczy, w którym prezentował i sprzedawał dzieła sztuki. Fotograf był także zapalonym animatorem życia kulturalnego w Opolu, organizując wystawy, spotkania i koncerty. Chętnie angażował się w życie społeczne, był m.in. aktywnym członkiem Towarzystwa Łyżwiarskiego i Towarzystwa Eichendorffa, któremu chętnie użyczał pomieszczenia na zebrania. W latach 20. XX w. Max Glauer postanowił zmodernizować dom i salon, przebudowę zrealizowano według projektu zaprzyjaźnionego z Glauerem wrocławskiego architekta Heinricha Lauterbacha.

Jako fotograf Glauer osiągnął mistrzostwo w portretach. Wykonał wiele zdjęć portretowych osobistości ówczesnego Opola – m.in. Rudolfa von Bittera prezydenta rejencji opolskiej czy Gustava Raabego honorowego prezesa straży pożarnej. Poszczycić mógł się także portretami cesarza Wilhelma II, Paula von Hindenburga czy Friedricha Eberta. Wykonywał także zdjęcia portretowe najwyższych dygnitarzy III Rzeszy. W jego dorobku znajdziemy także wiele zdjęć górnośląskich wsi i miast.

Ważniejsze źródła:

Marta Rostropowicz-Miśko, Niezapomniany artysta, czyli jeszcze raz o Maksie Glauerze, ”Eichendorff Hefte/Zeszyty Eichendorffa” 2005, nr 10.

Urszula Zajączkowska, „Przyjaźni i sztuce” Max Glauer (1867-1935) [w:] Opolanie znani i nieznani. Okres międzywojenny, red. A. Dawid, Opole 2016, s. 31-45